Onze westerse samenleving is op patriarchale principes gebouwd.

Sinds eeuwen missen we de moederlijke en emotionele kracht van de vrouw in onze waarden en wetten.

Het vrouwelijke vermogen om werkelijke waarden te ontwikkelen, om schoonheid te waarderen, om in alles het groter geheel te zien en zich niet te verliezen in macht en in aanzien.

De strijd die gevoerd wordt tussen mensen om hun gelijk te halen dank zij discussies, het afbreken van de andere zijn argumenten, zal steeds gewonnen worden door de sterkste. De zachtere zal de zwakste zijn en niet op kunnen tegen de hardheid van de andere.

Wat mooi is aan het woord oordelen is het tweede stukje van het woord namelijk het delen. Het delen of het splitsen, het in verschillende stukjes snijden, ligt aan de basis van ons oordeel. Omdat we verstandelijk alles benoemen en in groepen en families onderverdelen halen we al wat bij elkaar hoort uit elkaar en maken we er aparte identiteiten van die volledig op zichzelf bestaan. Heel de natuur maar ook het heelal is één samenhangend geheel. Niets kan op zichzelf bestaan omdat elk organisme leeft dank zij de andere organismen.

De eerste keer dat ik het tienjarige verlamde meisje verschoonde en ze een nieuwe luier gaf werd ik door haarzelf tijdens de verzorging gerustgesteld. Ze praatte heel de tijd gewoon door omdat ze mijn stress en onzekerheid aanvoelde en de spanning in de stilte wilde doorbreken. Het was toen ook de eerste keer dat ik ervaarde dat deze intieme verzorging een aparte band smeedde tussen mij en tussen diegene die ik verzorgde. Later verzorgde ik Jan die een spierziekte had en bijna niet meer kon bewegen. Ook met hem ontstond veel sneller dan met anderen een vriendschappelijke verbinding dank zij die intimiteit van de verzorging.

Heel veel mensen zeggen "ik hou van jou" terwijl ze in feite vragen om van hen te houden.

Ze houden niet van de persoon waar tegen ze zeggen dat ze van hen houden maar ze houden van de liefde die ze van die persoon verwachten.

Ze consumeren de liefde van de andere.

In vele gevallen is er een die lief heeft en de andere die zich laat lief hebben.

We verwachten van de andere om lief te hebben zoals we ooit werden liefgehad door onze moeder of onze vader of we verwachten van de andere om lief te hebben naar de nood aan liefde die we in onze jeugd misten.

De atomen in ons lichaam zijn dezelfde als de atomen van de aarde waarop we leven en de atomen van het heelal waarin de aarde zweeft.

Wij zijn levende aarde en worden na onze dood opnieuw één met de aarde.

Het grote wonder is dat het niet ons lichaam is dat onze geest draagt maar het nu juist onze geest is die ons lichaam levend houdt. Een dode mens is als een leeg huis dat op instorten staat.

In een labo hadden wetenschappers een graankorrel nagemaakt en deze naar verschillende labo’s gestuurd met de vraag om te onderzoeken wat dit was. Alle labo’s gaven unaniem als antwoord dat het een graankorrel was.

Maar nadat die kunstm

Het is van levensbelang dat je op een dag door hebt dat jouw belangrijkste levenspartner dat jij dat zelf bent.

Hoe vaak hoor ik mensen zeggen dat ze zich niet goed in hun vel voelen of dat ze geen zelfvertrouwen hebben of dat ze bang zijn om alleen te zijn.

Met jezelf ben je alle dagen onderweg.

Je staat s’ ochtends op met jezelf, je bent de hele dag met jezelf op stap en je gaat s’ avonds slapen met jezelf.

Elke dag, ieder uur, elk moment heb je de kans om een keuze te maken of je je wel of niet laat onderwerpen aan de machten die jou gijzelen in dwingende omstandigheden en jouw innerlijke vrijheid trachten te beroven.

Het is de keuze die bepaalt of je wel of niet de speelbal wordt van omstandigheden of van personen die zich veroorloven om jou met hun macht te domineren en jou voor hun karretje willen spannen.

De eerste stap om de tijd stil te zetten is vertragen.

Elk stopteken dat ik op de weg tegenkom herinnert mij er aan.

Het is in de vertraging dat de stilte hoorbaar wordt en de belangrijkheid van snelheid mindert.

Maar dit is niet voldoende. Vertragen kan de beweging zijn op weg naar stilstand maar kan even goed de momenten van stilstaan negeren.

Er is nog iets anders dat noodzakelijk is om tot stilstand te komen en dat is tevredenheid.

Het grote mysterie van de liefde is haar onuitputtelijk geduld en haar voorwaarde van vrije keuze.

Liefde is alleen mogelijk uit vrije wil.

Je kan niemand verplichten om lief te hebben en je kan niemand gevangen houden in je liefde en daarom geeft de liefde de mogelijkheid om van haar weg te gaan.

Niemand kan ons verplichten om naar onszelf te gaan.

Het zou ook niet lukken onder dwang.

Het enige nuttige ”moeten“ blijft ontmoeten.

Want dank zij ontmoetingen kunnen we ons door de anderen laten inspireren. Andere zienswijzen, andere gedachten zijn verfrissend voor onze geest die de neiging heeft om snel te concluderen en stellingen aan te nemen zonder diepere overdenkingen.

Al wat je aandacht geeft zal groeien en vorderen.

Zo geef je ook aandacht aan gedachten en worden die gedachten je woorden en daarna ook nog je daden. Die daden worden na een tijdje jouw gewoonten en dan lijkt het erop dat die gewoonten uit jouw karakter voortkomen wat helemaal niet waar is. Het zijn de uitgegroeide gedachten die jij voor jezelf had aangenomen als waar. Al wat op mijn weg komt, elke ontmoeting, elk gesprek kan contradictorisch zijn met hoe ik denk en het is op die manier dat ik naar mensen hun verhaal en hun waarheid luister. Wat zij zeggen is even waar als wat mijn gedachten zeggen want mijn gedachten zijn overtuigingen die ik ooit heb aangenomen als waar. Hoeveel overtuigingen zijn er in mij gegroeid zonder dat ik ze ooit onderzocht heb of ze wel gefundeerd zijn? Of ze goed voor me zijn. Hoeveel gedachten aanvaard ik als mijn waarheid, terwijl ik ze klakkeloos heb overgenomen van mijn opvoeders.

Toen de Geest besliste om zich in materie te veruiterlijken ontstond er uit het niets een explosie van licht die het universum werd. Sommigen noemen dat de big bang of de grote oerontploffing. Voor mij een delen van zichzelf, of noem dat liefde.

Alles ontplooide zich zoals verwacht en alle eigenschappen van de geest impregneerden zich in alle levensvormen. Hetgeen oorspronkelijk enkel geest was wordt geest in vorm.

Elke levensvorm beleeft het leven ten volle in zijn beperktheid van het lichaam of de vorm. Een olifant weet niet hoe het is om als vlinder van bloem naar bloem te vliegen en de vlinder weet niet wat het is om olifant te zijn.

Een man krijgt op een verlaten landweg een lekke band.

Het is avond en de winterse duisternis neemt toe.

Hij zoekt in de koffer van zijn wagen naar de krik om de wagen op te krikken zodat hij de reserveband kan aanleggen maar merkt dat die weg is.

In de verte ziet hij een boerderij.

Hij denkt: “Misschien hebben die wel een krik in huis die ik even lenen kan.

Ze zullen wel schrikken dat ik in het duister naar hen toekom. Misschien denken ze wel dat ik een inbreker ben en zit de hond mij achterna.

Nergens op aarde, niet in de lucht, of op de oceaan, op de hoogste bergtop of in de diepste grot vind je de doorgang naar het oneindige leven.

De enige weg naar de eeuwigheid, en naar de onsterfelijkheid is de binnenweg die naar je hart loopt en die je in jezelf vindt.

Het is een weg die je bukkend vindt in eenvoudige nederigheid en in de stilte van je wezen.

Door ons steeds te omringen met drukte en geluid wordt stilte vaak beangstigend en vreemd. Van zodra de wekker ons uit de slaap haalt schieten we in actie en begint ons ochtendgevecht tegen de tijd en haasten we ons om zo snel mogelijk klaar te zijn om aan onze dagtaak te kunnen beginnen.

De zomer is het volle leven, actief, vruchtbaar en vol energie.
De herfst leert ons los te laten.
De winter toont ons de rust die volgt op het loslaten.
De lente is vernieuwing, geboorte en opstanding.

Hoe sterk kan het vuur van verlangen in ons branden?

De ene verlangt naar een kind, of een levenspartner, de andere naar een mooie auto, een huis, een promotie op het werk, succes op het podium, gezondheid en herstel, geld, geluk, innerlijke rust, nirvana…

We geloven in de vorm van hoop dat we ooit zullen bereiken wat we verlangen en dat we dan pas echt gelukkig zullen zijn.

Elke kleine stap voorwaarts geeft ons moed om verder te zetten om onze droom waar te maken. En elke kleine stap maakt ons blij.

Ikzelf heb al jaren geen bucketlist meer.

Dank zij meditatie kunnen we een tijdje in HET moment blijven en onze gedachten ontvluchten.

We verplaatsen onze geest in de lege ruimte van niets om daar gewichtloos op de thermiek van ons gevoel te zweven en ons over te geven aan de wijsheid van onze ziel.

Het is een non-duale toestand van Zijn. Alle kennis en elke redenering hebben we achter ons gelaten, en we blijven zo lang als mogelijk, als een kolibrie, in de ruimte van niets hangen, die vol van wijsheid en waarheid is. Het is een ruimte zonder angst of twijfel. Tegendeel of tegenspraak is daar onmogelijk omdat de waarheid in haar zuiverste vorm van eenvoud de ruimte vult.

Individualisme bestaat er niet en zelfs je lichaam belast je geest niet meer.

Het is daar dat alle antwoorden liggen op al de vragen die je je ooit stelde. Niets is daar ingewikkeld of moeilijk omdat alles eenvoudig waar is. De waarheid kan geen enkele onwaarheid bezitten.

Van nature reageren we spontaan op de gemoedstoestand van de mensen die ons omringen. We zijn zeer gevoelig voor stemmingen en worden er zeer sterk door beïnvloed.

Zo kunnen we een huiskamer binnengaan en de spanning aanvoelen van de ruzie die er zopas heeft plaatsgehad ook al doen de bewoners alsof er niets aan de hand is. We voelen het verdriet of de radeloosheid aan van mensen, al zeggen ze je dat alles goed met hen gaat.

Het is niet wat mensen zeggen dat je moet aannemen als waar, achter woorden verschuilen velen zich.

Achter de glimlach voel je vaak de pijn en de ontgoocheling.

De kunstmatige vreugde wordt als een schild gebruikt om de schijn hoog te houden dat alles goed met hen gaat. Het is alsof we bang zijn om afgestoten en uitgesloten te worden als het met ons slecht gaat. Bang om misbruikt te worden als we ons kwetsbaar en zwak voelen. Roofdieren zoeken immers de zwaksten op, denken we dan.

Apen die apen, apen na.

Iedereen kent die uitspraak.

En mensen die apen mensen na.

Apen die apen mensen na en sommige mensen apen apen na.

Na-apen ligt in onze natuur en in de natuur van veel dierensoorten.

Ik zag het alle dagen in de dierentuin toen ik als kind van school naar huis ging en een kortere weg nam.

Dank zij de spiegelneuronen apen we elkaar na, en zo leren we van elkaar.

In het Dhammapada zegt Boeddha dat het beter is één dag te leven en het ontstaan en vergaan der dingen te begrijpen, dan 100 jaar te leven zonder dit begrip.

Het is inderdaad mogelijk om oud te worden zonder enig begrip te verwerven over de zin en de betekenis van ons leven. Zowel succes als tegenslag kunnen ons leven zo erg in beslag nemen dat we aan dat diepere denken geen tijd besteden.

We krijgen allemaal verscheidene keren de kans tijdens ons leven om voor dat diepere denken te kiezen en we bezitten de kracht van de vrije wil om dat te doen of om dat te laten.

Dank zij mijn beroep als tuinontwerper had ik vele ontmoetingen en kreeg ik de kans om met mensen te praten over schoonheid en kunst. Ik merkte dat bijna alle mensen op zoek waren naar rust, naar harmonie of naar stilte.