Het is niet wat je doet dat belangrijk is.

Het is niet hoe je het doet dat belangrijk is. Het is niet waarom je iets doet dat belangrijk is.

Het belangrijkste is de inborst waarmee je iets doet.

Zoals een blad gedreven wordt door de stroming van de rivier zo moeten al onze handelingen door liefde gedragen worden.

Liefde is het zout dat alles smaak geeft.

Elke ambtenaar, elke leraar, elke dokter, elke vakman kan zijn/ haar beroep uitoefenen in liefde voor diegene waarvoor ze werken. Voor dat werk mag je een eerlijke prijs vragen zodat je je kosten en levensonderhoud kan betalen en een beetje meer zodat je de tegenslagen kan opvangen die elke mens op zijn pad krijgt.

Al wat je met liefde voor je beroep en met liefde voor diegene waarvoor je het doet, doet, dat doe je goed.

Wat kan ik voor je doen, is de juiste instelling en niet hoe kan jij mij een voordeel zijn.

Hier op aarde is alles tijdelijk en vergankelijk.

Wanneer je dieper ingaat op de vergankelijkheid ontdek je dat er een hoopgevende boodschap in schuilt namelijk de fundamentele natuur van het universum. Het leven is een gemeenschap waarin een onafhankelijk bestaan niet bestaat. Als alles vergankelijk is dan is alles zonder enig blijvend stabiel bestaan.

Vergelijk het met een golf in de zee. Aan de ene kant lijkt ze een aparte indentiteit te hebben met een begin en een eind, een ontstaan en een vergaan. Aan de andere kant bestaat de golf niet echt maar is ze gewoon een beweging van het water, zonder enige identiteit. De golf wordt tijdelijk mogelijk gemaakt door wind en water en is ook nog afhankelijk van een reeks voortdurend veranderende omstandigheden, en is dan ook nog verbonden met alle andere golven.

Zoals jouw stem te horen is door mijn telefoon en we toch tweeduizend kilometer van elkaar verwijderd zijn zo worden mijn gedachten draadloos met jou verbonden. Dit noemen ze telepathie.

Zelfs onze geest bezit atomische energie die zich door gedachten-frequenties laat dragen in de massa moleculen die de leegte vullen tussen jou en mij. Als een radiogolf of de beelden op mijn televisie of mijn stem door de telefoon je kunnen bereiken waarom kunnen we de golflengte niet vinden waarop wij met elkaar kunnen communiceren zonder geluid?

Hoe dikwijls hebben wij het ondervonden dat we elkaars gedachten hoorden alvorens we ze naar elkaar uitspraken. Maar niet alleen met jou in deze wereld overkomt me dat maar soms heb ik contact met mijn grootvader die reeds vijftig jaar geleden overleden is.

Dank zij tegenstellingen of dualiteit denken wij. Wit/ zwart/ grijs, … goed of kwaad. Niet denken aan wat praktisch onmogelijk is brengt ons naar de ruimte die vrij is van dualiteit.
Ons hart.
Een (volle) leegte zonder tegenstellingen.
Ons hart is verbonden met het geheel en kent de verbindingen die er tussen alles is, de éénheid.
Ons verstand is geconditioneerd in splitsing en scheiding en het benoemen van de verschillende onderdelen alsof het afzonderlijke identiteiten zijn die geen uitstaan hebben met al het andere.

Stel je voor dat er van jou een kloon werd gemaakt die even oud is dan jij en die jou zou willen uitschakelen.

Op welke manier zou jij je dan het best verdedigen? Welke listen zou je gebruiken om je kloon in de val te lokken? Het vraagt heel wat zelfkennis om je eigen zwakke plekken te kennen, de achillespees die je kwetsbaarheid vertegenwoordigt.

Of denk je dat het mogelijk is om je te verzoenen met je kloon?

Kan je jezelf tot rede, tot vrede brengen?

Of valt vergeven of loslaten je moeilijk?

Soms verwaarlozen we onze kinderen door ze te verwennen.

Liefde betekent niet dat we de andere afhankelijk moeten maken van ons.

En door te verwennen creëren we wel die mogelijkheid.

Vaak willen ouders dat de kinderen een beter leven krijgen dan zij zelf hebben gehad. Ontbering en moeilijkheden ervaren we als onaangenaam maar ze zorgen ervoor dat we zelfstandig worden en ons kennis geven over onszelf.

Het is alsof je na een depressie een zeef hebt waar alle onbelangrijkheden doorheen vallen en de belangrijkheden over blijven als kleine diamantjes.

Alleen zij die in de onmacht terecht kwamen en tot in de dieptes afdaalden begrijpen dit.

Als het leven je te zwaar werd en je door je knieën zakte en je jezelf niet meer in de spiegel herkende dan zat je daar zonder plan, zonder toekomst, zonder kracht of hoop, te wachten op het volgende moment zonder daar nog iets van te verwachten.

Waarop wachten we?

Op morgen?

Ik ben er niet klaar voor!

Ik weet niet hoe of wat of waar?

Geen tijd.

Of nog tijd genoeg, nu niet.

Ik heb het momenteel te druk.

Het is goed zoals het is, waarom het moeilijk maken.

Niemand weet hoe het moet.

Toen in naar de foto’s keek zag ik op de hele reeks die ik die ochtend getrokken had een vlek.

Op de lens van mijn fototoestel zat een vlek die de oorzaak was dat al mijn foto’s besmeurd werden.

Zo kwam ik op de gedachte dat alles wat ik zie misschien wel besmeurd is door de manier waarop ik denk. Misschien zijn mijn gedachten wel de vlek die mijn beeld over het leven besmeurt.

Hoe ver weg hebben mijn gedachten me verwijderd van wie ik in wezen ben?

Is het je ook al eens opgevallen dat iemand in tranen uitbarst nadat hem iets geweldig positief overkomt.

"Ze wenen van geluk" wordt er dan gezegd.

Maar van geluk ween je niet, daar juich je van, of je danst en je springt.

Het zijn de jaren van verdrukking en vervolging die zo zwaar doorwegen en je uit je slaap hielden, je angstig maakten bij elk geluid dat je hoorde, je deden dagdromen naar bevrijding of verlossing of genezing. Het zijn die honderden desillusies die je alle hoop ontnamen.

En dan plotseling de bevrijding. De verlossing, de genezing.

Je weent voor de langdurende tijd van pijn, angst en verdriet die je achter de rug hebt, ook al ben je nu eindelijk verlost.

Zit jij in mijn gedachten zoals in een geschiedenisboek de namen staan van zij die er ooit waren?

Of zit jij in mijn hart dat als een sterrenhemel in mij licht geeft?

Zijn mijn gedachten geest of zit mijn geest in mijn hart of zowat overal?

Jij bent weg.

Onder de grafsteen vind ik je niet, daarom blijf ik daar nu weg.

Maar in mijn geest ben jij er nog, zo levendig als vroeger.

Het was in mijn droom dat je me opzocht en je zo dichtbij was, zoals het vroeger was, en we alle dagen samen waren.

Ik herkende de blik in je ogen en wist wat je me wilde zeggen nog voor je sprak. Toen je het zag, en mijn gevoelens las in mijn gelaat, zei je het niet, je lachte me toe omdat we elkander zo goed kenden.

We kenden elkaars geheimen zonder ze ooit besproken te hebben en we beschermden elkaar daarin. Ook de angstige ruimten waarin onze trauma’s gevangen zaten in ons lijf lieten we gerust en we forceerden niets. Af en toe deelden we daar iets over , maar alles bleef bedekt als een vulkaan die enkel wat rook uitstootte maar het vernietigende vuur in zijn diepte hield.

Heb je er al eens bij stil gestaan waarom we bloemen kopen terwijl we zeker weten dat we ze na een week zullen moeten weggooien.

Dat is de kracht van de vergankelijkheid.

Het is nu net omdat ze tijdelijk zijn dat ze op dit moment zo mooi zijn.

Elk moment in je leven krijgt glans en schoonheid als we het tegen de achtergrond van de vergankelijkheid en de tijdelijkheid plaatsen.

Met dat besef loop ik steeds met de tijdelijkheid rond in mijn geest.

Dan wordt elk moment voor mij als een ruiker verse bloemen.

Maar zelfs als ik na enkele dagen er hier en daar wat verslenste bloemen uit moet weg nemen zie ik bloemknopjes die nog open moeten komen

Een mens bestaat uit twee werelden die amper te verenigen zijn.

De wereld van het verstand en de wereld van het instinct.

Het instinct werkt automatisch als een reflex, het verbindt de mens met de planeet en met al zijn natuurlijke vijanden die hem reeds duizenden jaren bedreigen.

Oorspronkelijk had de mens dezelfde voorvader als de apen. Ons DNA is 98 percent gelijk aan dat van de chimpansees maar de evolutie bepaalde dat het verstand van de mens zich razendsnel ontwikkelde en we een enorme voorsprong kregen tegen over onze broertjes en zusjes in de jungle.

Ons verstand ontwikkelde zich voornamelijk dank zij de overdracht aan kennis en waarop elke nieuwe generatie verder bouwde.

Leiders ondervonden snel het voordeel van hun leiderschap en bedachten een systeem waarmee ze de groep konden domineren en afhankelijk maken. Een hiërarchisch systeem ontwikkelde zich door middel van angst en beloning.

Wetten werden normen die ons van de natuurlijke wetten weghielden en hoe langer hoe meer dwaalden we af van onze natuur.

De mens groeide op tussen bedreiging en beloning en geraakte volledig in de ban van de dictators.

Met ons verstand zonderen wij ons af van ons instinct. De twee krachten staan tegenover elkaar alsof het vreemden zijn. Niet meer te verenigen

Gebruik al wat je ziet, al wat je ontmoet, al wat je hoort ,als middel, om blij te worden.

Zo wordt je de meester over je eigen gelukzaligheid.

Beziel elke situatie .

Blijf aanwezig in al wat je doet.

Glijd niet af naar vroeger of naar later. Laat de kloktijd niet over je heersen en doe gewoon wat je moet doen zonder je op te boeien dat het trager gaat dan verwacht of je te ergeren dat de hindernissen jouw programma dwarsbomen.

Onder-wijs, boven-wijs

Erasmus zei dat een mens niet als mens wordt geboren maar als mens wordt gevormd.

En ja, opvoeding en onderwijs is de allerbelangrijkste vorming die een mens nodig heeft om mens te worden.

Maar vandaag ligt de prestatiedruk voor kinderen toch veel te hoog.

Acht uur les per dag, huiswerk, muziekschool, sportvereniging met competitie, dansschool, tekenatelier, examens enz…

De kinderen krijgen amper nog de tijd om te spelen om op die manier creativiteit en nieuwigheden te ontdekken. Hun eigen spel ontdekken en niet een voorgeschreven spel

De struise toerist had zijn handdoek ’s ochtends op de ligzetel aan het zwembad gelegd zodat hij er zeker van was dat zijn zetel niet door een ander zou bezet worden.

Nick, mijn vriend, legde zijn handdoek bovenop de handdoek van de toerist en ging zelf op de zetel liggen.

De toerist kwam verontwaardigd en boos naar Nick en zei hem dat hij zijn handdoek op de zetel had gelegd en daardoor die zetel gereserveerd had en dus dat die zetel van hem was.

Nick antwoordde hem dat hij zijn handdoek boven op de handdoek had gelegd en daardoor de handdoek en de zetel nu van hem was

Als een steen die in het water valt zo zak ik in de stilte die me zonder oordeel aankijkt en wacht en zwijgt.

Je woorden: “ik kan niet meer” zijn uitgeput en waar, ze brengen mij het afscheid.

Ondraaglijke stilte vangt mijn verdriet niet op en blijft me onverschillig aankijken.

Zonder jou zal er altijd leegte zijn.

Die leegte lijkt op stilte.

Tijd verzacht het afscheid niet.

Sommige mensen geloven in een lotsbestemming, vastgelegde wegen die een mens moet gaan, omdat het voor hem vanuit een hogere macht is besloten.
Anderen geloven dat wij zelf in een leven, tussen de levens, ons eigen scenario hebben geschreven alvorens opnieuw geboren te worden en zo vooropgestelde situaties naar ons toe trekken.
Nog anderen geloven in een aaneenschakeling van toevalligheden en niet in een voorbestemming.
Dat zijn allemaal theorieën, pogingen om het onverklaarbare het onuitlegbare uit te leggen. Het zijn allemaal mogelijke opties die door onze gedachten zijn uitgevonden. Welke theorie je ook volgt met ernst en doorzetting, ze leidt de zoeker naar de waarheid.

Ze hadden het allemaal heel goed uitgedacht, gewikt en gewogen en ze kregen het ook netjes op een rij. De mogelijke risico’s waren gedekt en uitgeschakeld. Op het juiste moment hadden ze hun zaak verkocht en door dat geld goed te investeren konden ze vervroegd op pensioen gaan.

De kinderen waren uit het huis en trokken hun plan, ook daar hoefden ze zich geen zorgen meer over te maken. Ze keken uit naar een huisje in Frankrijk om daar de wintermaanden door te kunnen brengen, de makelaars waren aan het werk.

En toen.

Plots.

Daar waren ze niet op voorbereid.