Zoals je het landschap door het glas van het venster kan zien zo kan je door het woord liefde, éénheid zien.

En door het woord éénheid zie je verbinding en wijsheid, en waarheid en universum en leven. Hoe helderder het glas van jouw geest is hoe meer woorden je achter elkaar kan zien staan die het zelfde betekenen. Alle woorden werden geboren uit één zucht.

Is het glas van jouw hart besmeurd met duizenden gedachten dan lees je woorden zonder heldere verbinding.

Door zoveel domheid, eigenwijsheid, dwaling en ondeugd heb ik geploeterd om eindelijk terecht te komen in de stilte en de vrede van mijn hart.

Het was alsof het mijn hart was dat onrust gaf en mij als een speurhond ongeduldig liet zoeken naar wie ik was.

Mijn zoektocht bracht me naar de achterstraten van de stad, naar besneeuwde bergtoppen, naar de diepten van de zee, naar bedwelmende kruiden en goedkope wijn, maar telkens opnieuw wist ik niet wie ik was.

Ik was jaloers op het spelende kind dat lachend zandkoekjes maakte.

Ik zag de eenvoud van de grazende koeien in de weide en de ijver van de nestende vogels en vond geen rust in mezelf.

We eten allemaal het brood van anderen.

Want het zijn de anderen die bij jou gekocht hebben en je betaalden voor wat je voor hen deed.

Met het geld dat zij jou gaven heb jij je brood gekocht.

We eten allemaal het brood van anderen.

Het zijn zij die je opgevoed en gevoed hebben, heel de tijd toen je voor je zelf nog niet kon zorgen.

We eten allemaal het brood van de anderen.

Zij hebben het koren gezaaid, verzorgd en geoogst, verkocht, gemalen en gebakken in de nacht en jou bezorgd.

Het zijn de misnoegden die zich verzamelen en met geweld hun eisen willen waar maken.

Met enkele schamele argumenten verzamelen ze een massa die hen gelooft en mee ten strijde trekt naar de beloofde verlossing.

De waarheid vraagt niet om te strijden maar om aanvaard te worden, ook al begrijp je ze niet.

De misnoegden denken het beter te weten en trachten iedereen van hun wijsheid te overtuigen terwijl ze zelf het geweld gebruiken en nu juist dit het bewijs is dat ze het niet weten.

Je kan in elk lichaam gelukkig zijn.

Je kan in elk regime gelukkig zijn.

Je kan in elke aanvaarding het geluk vinden.

Miljarden mensen die ons in het verleden zijn voorgegaan, en net zoals wij gewoon hun leven leefden, zijn overleden.

Ze kwamen en ze gingen.

Zoals een toneelzaal vol mensen liep en met de volgende vertoning zich met nieuwe mensen vulde, zo heeft de aarde ze gedragen, gevoed en verdragen.

Al die mensen hadden familie, geliefden en vrienden en ieder leek onmisbaar en was bemind.

Alles op aarde is tijdelijk.

Alles is vluchtig, iets is blijvend.

Spiegel ik kijk in jou.

Spiegel ik kijk naar mij.

Wie naar je kijkt

Kijkt naar zichzelf

Kijk in mij

Kijk in mij

Kijk in mij.

Spiegel ik kijk naar mij.

Zo ontmoette ik een professor van de universiteit van Saint Louis.

“jij kan mij nu voorspellen wat de toekomst ons brengt dank zij de kennis die je uit het verleden haalt“ zei ik hem.

Hij schudde neen en zocht naar de woorden om mij uit te leggen dat de onvoorspelbaarheid van de mens je de schijn kan geven dat alles in orde is en hij toch op de laatste seconde van gedacht kan wisselen.

De mens is een onbetrouwbaar dubbelzinnig en onvoorspelbaar wezen, zei hij.

Miljarden mensen die ons in het verleden zijn voorgegaan, en net zoals wij gewoon hun leven leefden, zijn overleden.

Ze kwamen en ze gingen.

Zoals na een heerlijke maaltijd de gastvrouw je vraagt of je nog iets wil en je beleefd zegt dat je voldaan bent, zo voel ik me nu na een rijk gevuld leven gehad te hebben.

Het gevoel dat er echt niets bij moet om gelukkig te kunnen zijn.

Ik heb geen bucket list meer.

Ik moet geen rondvaart meer.

Geen huis in Spanje.

Geen sportwagen of verre reis.

Spiegel ik kijk in jou.

Spiegel ik kijk naar mij.

Wie naar je kijkt

Kijkt naar zichzelf

Kijk in mij

Kijk in mij

Kijk in mij.

Spiegel ik kijk naar mij.

De vijftig biljoen cellen waarmee ons lichaam is opgebouwd bezitten allemaal dezelfde informatie en ze regelen samen onze gezondheid.

We denken dus niet alleen met onze hersenen maar met al onze cellen.

Overigens nadat de bevruchting ontstond in de buik van onze moeder zijn de cellen zich razendsnel beginnen te vermeerderen en hebben ze organen of hersenen of spieren gevormd naargelang het programma dit voorschreef.

Elke cel kende zijn bestemming en wist wat ze moest worden om samen de nieuwe mens te vormen die jij nu bent.

Blijf niet boos op jezelf omdat je de verkeerde keuze maakte.

Elke mens schiet tekort in wat hij denkt of doet en maakt vergissingen of is te zwak om sommige beslissingen te nemen.

Wees begripvol voor je lijden in plaats van je pijn of je verdriet te negeren.

Je moet niet sterker zijn dan nodig.

Soms zit er achter een huilbui een opluchting.

Het regent druppeltjes hoop.

Na lange tijd terug in mijn hart.

Ze kwamen als van nergens, uit iets, waar ik het bestaan niet van kende.

Druppeltjes hoop verschenen uit het niets, uit de onzichtbare wolken van iets.

Onaangekondigd drupten ze naar binnen.

Onverwachts verfristen ze me.

Heelden ze me.

Het is achter de muziek dat ik het gefluister hoor.

Een stille stem die als een ondertoon op de golven van de melodie deint en andere woorden spreekt dan wat de muziek mij vertelt.

Ik kan het niet ontwarren maar weet zeker dat ik de adem hoor die woorden blaast en mij aanspreekt in fluisterende liefde. Als beelden die plotseling verschijnen als ik naar de houtnerven in de tafel kijk en mensen en herinneringen oproepen , zo hoor ik af en toe een woord dat ik herken.

Ze helen de kloven van eenzaamheid die in mijn hart gegrift werden door verlatenheid en pijn.

Het is alsof je nooit bent weggeweest en in mij ontwaakt en in mij kijkt.

De woorden worden onbelangrijk.

Onze maatschappelijke structuur is nog steeds op het gezin, man, vrouw, huisje tuintje gebaseerd.

Zowel de man als de vrouw speelt daar dan ook zijn/haar maatschappelijke rol in, zowel naar de buitenwereld als in hun relatie naar elkaar.

De onuitgesproken verwachtingen die partners naar elkaar hebben vinden hun oorsprong in de ongeschreven wetten van geven en nemen. In de maatschappelijke verwachtingen die meer aanvoelen als verplichtingen.

De groepsdruk van hoe je een goede vrouw en moeder zou moeten zijn en hoe je een goede echtgenoot en vader moet zijn.

We kunnen niet lief hebben zonder het risico te nemen dat we ons kwetsbaar opstellen. De mogelijkheid dat de andere ons verlaat moeten we erbij nemen en we kunnen onze liefde daarvoor niet verzekeren. We lopen kans op pijnlijke ervaringen, op verlies, op groot verdriet en verschrikkelijk gemis, maar dat mag ons niet weerhouden om ons volledig bloot te stellen en weg te geven aan diegenen die we lief hebben.

daarvoor ontsierden. Met schaamte kijken we daarop terug en verlangen we naar die tijd dat die kleine ergernissen nog mogelijk waren.

We hadden het zo goed dat we ons in futiliteiten konden ergeren.

Het drama is dat we geen enkel besef hadden van hoe goed we het wel hadden en ons humeur toelieten om te verzuren door onbelangrijke kleine hindernissen die in elk leven aanwezig zijn.

Niet beseffen dat we gelukkig zouden moeten kunnen zijn met waar, met wie en wie we zijn, is in feite een groot gemis.

ele mensen zoeken een plek om tot rust te komen, aan de kust of op het platte land, in de bergen of in de bossen, maar je kan, wanneer je maar wil, dankzij de filosofie, je terugtrekken in je zelf.

Nergens is het rustiger en vrediger dan in je eigen ziel als die niet verstoord wordt door negatieve gedachten.

Met onze geest kiezen we onze levensfilosofie. We kunnen constant weerspannig zijn en als een ridder het kwaad willen bestrijden en vechten voor rechtvaardigheid of we kunnen ons keren naar het goede en ons daar zo veel mogelijk mee omringen.

Wie lang naar slechtheid kijkt neemt het risico dat de slechtheid naar hem kijkt en zo besmet wordt door negativiteit.

We geloven dat we met onze gedachten onze emotionele problemen kunnen oplossen.

Maar onze emotionele problemen zijn juist het gevolg van de manier waarop wij denken. We geloven dat onze gedachten voortkomen uit wie we zijn.

Het is nu juist die overtuiging die de grondlegger is van onze emotionele problemen.

Want onze gedachten komen niet voort uit wie we zijn maar ze zijn het gevolg van hoe we gevormd werden door onze opvoeders.

Ons jong breintje werd met beloning of straf volledig geprogrammeerd naar de normen van onze opvoeders. Dit mag en dit mag niet.

Dit is goed en dit is slecht.

Eindelijk mogen we begrijpen van wat voor kosmos wij deel uitmaken en we mogen de grootsheid ervan beseffen.

We kregen een korte tijd om helder inzicht te bekomen en ons vrij te maken van andere voorstellingen.

Ons leven in deze vorm is zo voorbij en de wegen die zich door toeval voor ons openden en ook voor ons gesloten bleven, brachten ons op het pad van inzicht en begrijpen.

Zoveel mensen rondom ons schijnen zich er niets van aan te trekken of er betekenis in het leven is of niet en zijn ijverig bezig met oppervlakkigheden.