Wat is voor jou de zin van je bestaan?

Je missie?

Jouw idealen?

Jouw verantwoordelijkheden?

Of zou het leven geen betekenis hebben en een zinloze voortzetting zijn van soorten die zich voeden en vermenigvuldigen?

Praten over ingrijpende ervaringen voelt aan als woorden spreken in de wind.

Niemand zal ooit begrijpen wat je bedoelt als ze niet hetzelfde meegemaakt hebben als jij.

Hoe jij je toen voelde en hoe jij je nu voelt, zoveel tijd daarna, kan je aan de meesten niet overbrengen. Je hebt amper nog de behoefte om dit met iemand te delen omdat de weerklank van de reacties hol en leeg klinkt.

Elke gewoonte heeft iets vertrouwd, iets geruststellends.

Dat maakt dat we een bepaalde rust vinden in de zich herhalende bewegingen in ons leven.

Gewoonten zijn betrouwbaar.

We weten wat er komt.

Ze zijn gemakkelijk want we hoeven geen risico’s te nemen of zelfs niet na te denken en ons leven gaat voorbij in de riten van elke dag.

Toch knaagt er iets in ons, als een gemis, een leegte, die alle kleur en vrolijkheid in ons leven weg neemt. Hoe langer hoe meer wordt het een last die op onze schouders drukt en ons onrustig maakt en zelfs triest.

Het is een groot geluk als we onszelf kunnen zijn. Van onszelf weten wat we willen en wat we niet meer willen. Dat we een beroep mogen uitoefenen dat als het ware op ons lijf geschreven is.

Het is een groot geluk indien we een uitweg gevonden hebben in de diepten van ons verdriet en een aantal dingen achter ons hebben kunnen laten waarop we niet meer terugkomen.

Het goede is gemakkelijk te verkrijgen.

Het slechte is gemakkelijk te verdragen.

Deze instelling is het kompas die je het juiste midden aantoont.

Het juiste denken brengt ons naar het juiste handelen en naar het juiste midden.

Tussen overdaad en tekort bestaat voldoende.

Jezelf beheersen zodat je overdaad mijdt, en op zoek gaan naar beter bij gebrek, zal je brengen naar tevredenheid.

Tevredenheid is het juiste midden.

We kunnen zo diep in problemen verwikkeld zijn dat we op geen enkele manier uitweg vinden.

Ontsnappen uit de onmogelijkheid vraagt relativering.

Relativeren doe je door de situatie te vergroten of te verkleinen.

Ikzelf heb geleerd om mij uit de Nelson - greep van het probleem los te wringen en ga op een denkbeeldige toren staan zodat alle mensen kleiner worden dan mieren. Dan ga ik nog hoger zodat huizen blokjes worden en straten lijntjes.

Nu loop ik alleen.

Als een pelgrim op de weg die ook anderen gaan.

Maar alleen.

Ze hebben me zoveel verteld, zoveel geleerd. Overvol zit ik van meningen en gedachten, van waarheden, gezegden en spreuken.

Maar nu ga ik alleen.

We hebben eindelijk een bepaald evenwicht bereikt of anders gezegd, een soort veiligheid, een soort comfortabele levenssituatie, denken we, en we hebben geen nood meer aan verandering en blijven stil staan bij wat we weten en bij wat we denken.

De behoefte aan een denken dat het denken verandert is weg.

Of aan een ervaring die vorige ervaringen verandert, of aan een verbeelding die de vorige verbeeldingen verandert.

Aan een voelen dat de vorige gewaarwording verandert.

Aan een leven dat ons leven verandert.

We voelen ons eindelijk een beetje stabiel en willen dat het liefst zo houden.

Voel je soms de spanning van de opstandigheden bezit van je nemen?

Ga dan op de grond liggen in het gras of binnen op het tapijt.

Voel hoe de spanning zich in jouw lichaam vastgehecht heeft.

Voel het met dankbaarheid dat je lichaam de last op zich nam.

Voel nu opnieuw, maar niet van buiten naar binnen maar van binnenuit naar de plaats waar de spanning zich hechte. Met een liefdevolle en eerbiedwaardige houding dank je de energie die door je lichaam stroomt.

Je lichaam dat je helpt te voelen hoe het met jou gesteld is.

Je lichaam dat de drager is van zoveel misverstanden, meningen en gedachten die je ver weg houden van de zalige vrede waarvan het leven doordrongen is.

Je lichaam dat als een alarmcentrale je steeds aangeeft als er spoken in jouw gedachten dwalen.

De waarheid is voor iedereen gelijk ook al zeggen we dat ieder zijn eigen waarheid heeft.

Ieder heeft zijn eigen vergissing.

Daarom denken we dat iedereen zijn eigen waarheid heeft.

Was de waarheid voor iedereen anders dan was het de waarheid niet.

De ogen van ons lichaam zijn niet in staat om achter of in de vorm de betekenis te zien. Vorm zien verblindt de werkelijkheid achter en in de vorm.

We zien het drijvende water in de lucht niet, maar we zien wolken.

We zien de zuurstofmakers niet rondom ons maar wel de bomen.

We zien het karakter niet van die persoon maar worden aangetrokken door het lichaam.

Laat alle verkeerslichten op rood springen en hopelijk is er nog een file, dan duurt het nog wat langer alvorens je van me weg gaat.

Laat deze avond nooit meer eindigen en zet de tijd nu stil, wat is het mooi om hier bij jou te zijn.

Nu het trager moet vliegt de tijd voorbij.

Als netels niet meer prikken dan zijn ze doof.

De driehoek zit vast in de cirkel.

Als alles rondom mij verkleint tot het weg is dan heb ik jou nog.

Als iedereen me verlaat en ik alleen overblijf, dan heb ik jou nog.

Als de anderen me de rug toekeren en kwaad over me spreken, dan heb ik jou nog.

Jij bent bij mij als ik dronken ben van slaap.

Jij bent de eerste die ik zie als ik ontwaak.

Jij kijkt me zwijgend aan als ik ween.

Je glimlacht als ik lach.

Ons brein bezit een volledig aangelegd netwerk dat al de kennis en de wijsheid die er is en nog zal komen, kan dragen.

Het is alsof er onder de grond, midden in de bossen, de kabels klaar liggen om een volledige stad van stroom te voorzien. Het enige dat nog moet gebeuren is het verbinden van de nieuwe woningen en de straten aan het bestaande netwerk.

Voel je soms de spanning van de opstandigheden bezit van je nemen?

Ga dan op de grond liggen in het gras of binnen op het tapijt.

Voel hoe de spanning zich in jouw lichaam vastgehecht heeft.

Voel het met dankbaarheid dat je lichaam de last op zich nam.

Voel nu opnieuw, maar niet van buiten naar binnen maar van binnenuit naar de plaats waar de spanning zich hechte. Met een liefdevolle en eerbiedwaardige houding dank je de energie die door je lichaam stroomt.

Af en toe ga ik, om bij mezelf te komen, wandelen op een begraafplaats.

Op een dag stond ik naast een man die aan zijn eigen graftombe stond.

Zijn naam en geboortedatum waren reeds in de steen gegrift. Alleen de datum van zijn overlijden miste hij nog.

Hij treurde voor zijn overleden vrouw.

Het liefst was hij met haar meegegaan.

Het leven was al zijn glans en vrolijkheid verloren en hij kon haar dood maar niet aanvaarden.

Hij had spijt van wat hij haar niet gezegd had toen ze nog leefde, van

al die dingen die hij nog zo graag met haar samen gedaan had en waarover ze zo dikwijls hadden gepraat.

In de nabijheid van die oude boom voel ik me altijd goed.

In de warme zomer ga ik met mijn rug tegen zijn stam zitten en kijk ik naar de kruin die me schaduw geeft.

De wind ritselt door zijn bladeren en het is alsof ze dansen en zingen om mij te beroeren.

Reeds na enkele keren vertelde de boom mij zijn geheimen die hij bewaard had in de stilte.

Onder zijn kruin hadden vele mensen gezeten en had hij hun gesprekken opgevangen en bewaard.

Landbouwers die er middagpauze hielden en over oogst en regen praatten maar ook verliefden zochten hem op en deelden hun dromen met elkaar. Ze hadden hun namen in zijn schors gekerfd.

Ook had hij moedelozen ontmoet die zijn takken wilde gebruiken om er mee op te houden maar zijn laagste takken waren te hoog en ze weenden het onder hem uit.

Er is altijd al bewustzijn geweest.

Ook al was er niets.

Vanuit het bewustzijn is de ontplooiing ervan ontstaan. Het leven ontrolt zich in haar werkelijkheid.

Het tijdstip waarop het iets uit het niets ontstond is niet te bepalen omdat er geen tijd bestond. De plaats waarop dat gebeurde is onbekend omdat er geen ruimte bestond. Het enige dat bestond was de kern, het zaad, de oorsprong, de bron waaruit alles zou ontstaan.

Hartstocht, emoties en gevoelens worden door de mens blindelings nagejaagd om zo veel mogelijk aangename gewaarwordingen te bekomen. De noden van ons lichaam eisen ons hele wezen op. Tot in het absurde tracht de mens zichzelf te verwennen met aangename prikkels.

Als verslaafden werken we ons te pletter om zo veel mogelijk te verwerven. Een wedloop om de sterkste en de grootste te worden om macht en aanzien te verwerven.

Gisteren heb jij een planeet bedacht die onmiddellijk in het universum een plaatsje kreeg. Een plaats waar we samen bloemen kunnen zaaien in kleuren die nog niet bestaan.

De bodem is doorzichtig als glas en de boomwortels glinsteren als diamanten.

Spelend springen we in de rivier en we versmelten met het water en elkaar om daarna als damp met de wolken door de lucht te reizen naar onbestemdheid. Lachend schep je vliegende konijnen en gouden kevers die gedichten schrijven in het zand.