Een loodgieter vertelde me het verhaal van een verstopte waterleiding die veroorzaakt was door een klein kikkervisje dat zich had vast gezwommen en op die plaats langzaamaan kikker was geworden en zich nog onmogelijk uit zijn penibele situatie kon bevrijden.

Gelukkig was hij de oorzaak van de verstopping en werd hij door de loodgieter bevrijd.

Ook wij komen soms klem te zitten ten gevolge van onze persoonlijke ontwikkeling en groei.

We zijn niet meer dezelfde persoon als enkele jaren geleden. Ervaringen en onze gedachten hebben ons van mening doen veranderen waardoor we ons vaak niet meer goed in ons vel voelen in de situatie van vandaag.

We zitten zoals die kikker vast.

Zie het alsjeblief niet te klein. Het is niet omdat je het niet ziet dat het niet bestaat . Denk aan het moment dat je voor het eerst door een microscoop keek. Toen verscheen plots een wereld waarvan je dacht dat die niet bestond.

Laat je denken niet beperken door je zintuigen. Sluit de ogen van je lichaam en open de ogen van je ziel. Dan zie je zo veel meer. Laat al je geloof en je ongeloof nu eens los. Het zijn stoppen die je zicht verhinderen . Denk je echt dat het leven is zoals we denken dat het is?

We zien de werkelijkheid niet omdat we enkel onze ogen gebruiken om te zien en al onze andere sensoren verwaarlozen.
Van zodra je je vrij maakt van alle illusies en al je veronderstellingen en al je voorstellingen en tot stilstand komt in de eenvoudige aanwezigheid van een eenvoudig moment ,kan je de werkelijkheid zien en ervaren.
Jij bent de werkelijkheid.

Er is geen einde of begin.

Want elk einde is een nieuw begin.

Waarom houden we ons zo graag vast aan onze gewoonten? Alsof we bang zijn van verandering. Bang voor het einde en we geloven niet in een veilig nieuw begin. Het leven is constant in verandering. Ook al lijken de dagen op elkaar, ze zijn telkens verschillend.

Zolang we in begin en einde denken gaan we aan de waarde van elk moment voorbij. Onze gedachten pingpongen tussen vroeger en later, tussen het verleden en de toekomst maar staan nooit stil in het nu.

We moeten ons constant voor ogen houden dat al wat er in ons leven gebeurt tijdelijk is.

Zowel het goede als het minder goede gaat voorbij.

Al wat we hebben kan stuk gaan of verdwijnen en al wat nu stabiel lijkt kan wankelen en veranderen.

De schrik mag ons nu niet overvallen, integendeel, we moeten ons mentaal voorbereiden dat niets blijvend is.

Deze instelling leert ons om te genieten van het goede en te volharden in de moeilijkheden.

Ik moet zwarte woorden gebruiken om over witte woorden te kunnen praten.

Met woorden van misverstand kan je de helderheid van de waarheid niet omschrijven.

Wie weet wat liefde betekent ? Wie durft daar over praten?

De geur van liefde kwam mij tegemoet maar de bloemen zag ik niet.

Als een bries die mij streelde vol beloften en troost hield ze me tegen.

Er zijn geen woorden die haar volheid kunnen bevatten. Juwelen van zinnen versieren haar wijsheid nooit.

Leegte is nog veel te vol.

Je bent een nietsnut.

Je bent dom.

Je bent onhandig.

Je kan niet zingen.

Je bent te dik, te mager, te traag, te gulzig, te veeleisend, ......

Opvoeders hebben je telkens opnieuw met die woorden geprogrammeerd.

Je bent erdoor misvormd en je draagt de stempels je verdere leven voort. Je bent steeds op zoek naar iemand die jou waardeert en het tegenovergestelde zegt van je vernietigende programmering. De complexen zitten diep in jou geworteld en je kan je er niet van bevrijden.

Ik belde je zo maar op.

Ik stuurde je zo maar een brief.

Ik gaf je zo maar bloemen.

Ik ben je zo maar dankbaar.

Omdat je bent wie je bent.

Oprecht, betrouwbaar, echt.

Toen ik voor het eerst de beelden zag van een kind dat zweefde in de baarmoeder besefte ik hoe sterk ik ooit verbonden geweest ben met mijn moeder. Mijn lichaam werd in het hare gevormd.

Mijn leven op aarde begon als winnaar.

Ik was de snelste spermatozoïde en ik bevruchtte mijn eicel.

Mijn leven bewoog zich reeds in die spermatozoïde die zich gevormd had in het lichaam van mijn vader. De verbinding gebeurde toen die zwemmende zaadcel werd ontvangen door de rijpe eicel. De wonderlijke vereniging. De gescheiden lichamen van mijn ouders zochten elkaar op en verenigden zich met als resultaat dat ze zichzelf door mij vermeerderd hadden.

Ik werd een mengeling van hun eigenschappen en werd “ons kind” genoemd alvorens ik mijn naam kreeg.

Wij mensen worden van kleins af aan geleerd om ongelukkig te zijn.

Het geluk vinden we niet in wat we doen maar in het vinden in wie we zijn.

Onze opvoeding is erop gericht om van ons mensen te maken die passen in het huidige samenleving-systeem.

Onze kinderlijke naïviteit om lief te hebben wordt zo snel mogelijk omgebouwd in verdediging en persoonlijke bescherming om de harde harteloze wereld te kunnen trotseren waarin we geboren werden.

Het geluk.

Iedereen hoopt dit ooit te vinden.

We zoeken het meestal in al hetgeen we niet hebben, dat is de reden waarom we zo veel hebben, maar eigenlijk bezitten we niets dat ons echt gelukkig maakt.

Eens we hebben wat we droomden om te hebben, ontstaat er een gevoel van “is dit het nu waarvan we droomden”?

Wij kunnen ons bewust zijn dat we bewust zijn.

Dit bewustzijn-besef is jouw essentie. Vanuit een stille hoek in je geest bekijk je jezelf als een toeschouwer die je gadeslaat.

Je kan jouw beperkingen merken.

Je kan jouw angsten en onzekerheden omschrijven. Je kan jouw verlangens en begeerten ontrafelen.

Het is alsof je jezelf analyseert.

Alsof je iemand anders bent dan wie je bent.

Zolang hetgeen de spreker zegt begrepen kan worden door diegene die luistert is het zinnig om te spreken of om te luisteren.

Het is onmogelijk om filosofische gesprekken te voeren met een kind van drie jaar, maar vaak is het ook onmogelijk om dit met volwassenen te doen. De spreker moet zich aanpassen aan het niveau van begrip van de luisteraar en zal daarom niet voluit kunnen praten zoals hij de dingen voelt en begrijpt. De luisteraar zal uit de teksten of de woorden zijn persoonlijke interpretatie distilleren en dit is afhankelijk van het niveau van ontwikkeling dat hij bereikte.

Het gespreksonderwerp moet voor de luisteraar herkenbaar zijn zo niet zal hij zich snel afwenden en zijn interesse verliezen.

Ik was als die dronken man die onder een lantaarn zijn sleutels zocht, omdat daar licht was, maar die hij verderop in een donkere steeg verloor. Onder het licht van mijn gedachten zocht ik mijn leven lang op de verkeerde plaats.

Uiteindelijk kwam ik op het idee dat ik daar niet meer hoefde te zoeken en liet ik alles los wat ik geleerd had. Ik verkoos om liever niets te weten dan te blijven zoeken op plaatsen waar ik niets zou vinden.

Ik gaf me over aan de oppervlakkigheid en zocht mijn vreugde in succes en in plezier.

Jaren later bezorgde het leven mij een opeenvolging van omstandigheden die daar een eind aan maakte.

Het valt niet te begrijpen.

De ware kennis van het leven ervaar je, maar kan je niet begrijpen.

Wij mensen wij willen grijpen.

Met ons verstand (be-) grijpen.

Ons verstand werkt met vergelijkingen.

We benoemen alles zoals we het verdeelden.

Omdat alles tijdelijk is en steeds in verandering is, is er niets dat is wat wij denken dat het is, en is niets wat we denken wat het wordt.

Want als het geworden is, blijft het maar één ogenblik wat het is en transformeert het zich al in het volgende ogenblik in iets anders dan daarvoor.

Dat is de reden dat al wat we zien niet is wat het is en het Zijn iets heel anders is dan wat we zien.

Van zodra we dit waarnemen kunnen we stoppen met alles te benoemen en te rangschikken en zijn we in staat om achter de vormen de constante en stabiele energie waar te nemen die alles in beweging en verandering zet.

Op het moment dat we denken aan iets wat we niet hebben ontwikkelt zich er automatisch een ergernis omdat we het niet hebben en tegelijkertijd een sterk verlangen om het te hebben.

Dat sterk verlangen zet ons in beweging om het te hebben.

Denken iets nodig te hebben is voldoende om een emotioneel gemis te kweken. De gedachte alleen is al genoeg om de nood te creëren om het te hebben.

Zolang we verweven zijn in gedachten, gevoelens en met ons lichaam, zullen we erdoor geconditioneerd blijven.

We raken verstrikt in al die begrippen.

We geloven dat wat we voelen uit de kern komt van wie we zijn.

“Volg je hart” zeggen we tegen elkaar en we volgen onze gevoelens en niet ons hart.

Onze gevoelens zijn het gevolg van onze onbewuste en bewuste overtuigingen die we door wat we ervaarden opdeden. Het voelde goed dus was het goed. Het voelde slecht dus was het slecht. De gedachten hielden deze ervaringen vast en transformeerden ze in gevoelens van ja of neen.

Wat ons lichaam ervaarde dat was de parameter

Als een oude boom die vroegtijdig zijn bladeren verliest zo verlaat ik langzaam mijn lichaam dat mij geherbergd heeft gedurende vele jaren.

Alles is blijvend bedoelde Seneca toen hij schreef dat niets blijvend was.

Alles gaat voorbij in het nieuwe begin.

Bedolven bossen worden diamanten of petroleum. Energie zet zich om in energie.

Je vermeerdert even veel leed in de wereld door aanstoot te nemen dan door aanstoot te geven.

Het tekort aan liefde in de wereld is verantwoordelijk voor alle leed hier op aarde, voor de vervuiling, voor de oorlogen, voor discriminatie, voor alle moeilijkheden en conflicten.

Je ergeren in elkaar is even erg als de opwekking van de ergernis en is een te kort aan liefde, je bent mede verantwoordelijk voor het conflict.

Zolang hetgeen de spreker zegt begrepen kan worden door diegene die luistert is het zinnig om te spreken of om te luisteren.

Het is onmogelijk om filosofische gesprekken te voeren met een kind van drie jaar, maar vaak is het ook onmogelijk om dit met volwassenen te doen. De spreker moet zich aanpassen aan het niveau van begrip van de luisteraar en zal daarom niet voluit kunnen praten zoals hij de dingen voelt en begrijpt. De luisteraar zal uit de teksten of de woorden zijn persoonlijke interpretatie distilleren en dit is afhankelijk van het niveau van ontwikkeling dat hij bereikte.

Het gespreksonderwerp moet voor de luisteraar herkenbaar zijn zo niet zal hij zich snel afwenden en zijn interesse verliezen.