‘Heb je al gehoord van de zeven, de zeven, heb je al gehoord van de zevensprong …’Dit oude kinderliedje spreekt over de zevensprong en dit bracht me naar het volksgezegde ‘Ik zit in de zevende hemel’, dat waarschijnlijk afgeleid werd vanuit de Koran en de Talmoed die over de zevende hemel schrijven.

Paulus zegt dat hij tot in een derde hemel werd opgetrokken. Hij zag drie hemelen, de dampkring, de sterrenhemel en de hemel waar God en de engelen verbleven.

Hoe komt het dat sommige ontmoetingen zo’n grote invloed op je hebben? 

Je voelde warmte en liefde en je voelde een onverklaarbare aantrekkingskracht.

Maar evengoed kom je mensen tegen waarvan je haar recht overeind komt te staan. De negativiteit kleeft aan je lijf als een bloedzuiger en je kan maar niet vinden wat de oorzaak daarvan is. 

Sommige mensen verklaarden me dat je deze mensen kent vanuit een vroeger leven en dat je er toen aangename of onaangename ervaringen mee had. 

Zelf heb ik geen tastbare herinneringen aan vroegere levens, dus kan ik dat niet bevestigen. Met plaatsen heb ik al wel speciale ervaringen gehad, ik herkende plaatsen terwijl ik er nog nooit geweest kon zijn. Maar die had ik misschien gezien toen ik nog heel klein was en in mijn onderbewustzijn opgenomen. 

Elke activiteit, zowel die van het verleden als die in de toekomst, worden enkel in het heden, in het moment,werkelijkheid.De enige werkelijkheid is de toestand van het moment. Dit moment. Al de andere momenten liggen in het verleden en zijn voorbij of moeten nog komen in de toekomst.Wij zijn de uitvinders van de tijd.Dankzij ons verstand.Zonder verstand zouden we geen besef hebben van tijd.Mensen die dementeren verliezen elk contact met tijd.

Pijn en verdriet is een onderdeel van ons leven. We kunnen het niet uit de weg gaan, het overkomt ons allemaal, onverwachts, ongevraagd en vooral ongewenst. 

Ziekte of een ongeluk waardoor we onze vitaliteit en onze beweeglijkheid verliezen, maken een einde aan een zorgeloze periode in ons leven. Dat beseffen we pas echt na dat ongeluk. 

Het is alsof we op dit moment niet ten volle kunnen genieten van hetgeen we hebben en dit pas waarderen als we het kwijt zijn.

Het is alsof de ziel, die de kern in ons wezen is, een magnetische kracht op ons gevoel uitoefent. Zonder dit te kunnen staven en zonder enig bewijs, bezitten we de zekerheid dat er veel meer is dan wat wij met onze zintuigen kunnen waarnemen.De verwondering en de bewondering voor het leven overtuigt ons ervan dat er veel meer moet zijn dan louter toeval. Deze overtuiging wordt dan voor een stuk weggenomen door de lotsbestemmingen die we zelf en rondom ons opmerken. Ongelukken en drama’s, oorlogen,honger en geweld kunnen we geen plaats geven en daarom twijfelen we steeds of het leven wel uit liefde geboren is.

Wat we wensen, bezit een grote aantrekkingskracht. Zelfs in die mate dat het niet bekomen van een wens ons angstig maakt of stress opwekt.Stress is een verdoken angstvorm. Zodra stress ons evenwicht verstoort, moeten we op zoek gaan naar het verlangen, de wens, onze verwachting die de oorzaak is van deze onrust.Voor de ene is dat willen slagen voor zijn examen, de andere verwacht alweer een slapeloze nacht en is bang om te gaan slapen, de andere is bang om zijn job te verliezen… Iedere angst is gekoppeld aan een verlangen of aan een negatieve ervaring of zelfs aan een voorstelling van een mogelijk scenario. Een ingebeelde mogelijkheid.

Emoties van twijfel, onzekerheid, onrust, verdriet of angst wijzen ons erop dat wat we doen of denken niet strookt met de overtuigingen die onbewust in ons genesteld zijn.Er is dus een innerlijk conflict ten gevolge van tegenstrijdige interpretaties in jezelf.Die onbewuste overtuigingen zouden ontmaskerd moeten worden om de harmonie in onze gedachten te herstellen.

De uiterlijke omstandigheden van het leven maken niet dat je jezelf veilig of onveilig voelt. Ze openbaren je slechts jouw innerlijke programmering. De ene kan zich veilig voelen met enkele euro’s in zijn zak, terwijl de ander zich onveilig voelt met een miljoen euro op de bank.Je veiligheidsgevoel openbaart automatisch je vrees en angst als de buitenwereld zich niet gedraagt volgens de regels van jouw programmering van zekerheden.

Jaques Brel zingt in het lied Laat me niet alleen de radeloze tekst: “Laat me dan ten minste de schaduw zijn van je hand, de schaduw van je hond.” Een andere mens mag je nooit in je leven tot zo’n uitspraak brengen. Liefde kan verslavend zijn. Verslaving is gevaarlijke afhankelijkheid. Je bent als een weerloze slaaf geketend aan je verslaving en dat kan ook je liefde voor iets of voor iemand zijn. Passie kan ontaarden in obsessie.

Telkens opnieuw horen we zeggen: ‘Leer los te laten’.

Hoe moeilijk is het om je eigen kind los te laten dat niets meer van jou wil weten en je steeds verwijten maakt?

De liefde die je voor dat kind voelt zit in elke vezel en in elke cel van je lichaam. Het is alsof je sterft als je die liefde afwijst.

Liefde hecht zich als vanzelf, omdat liefde van nature éénheid is en niet gescheiden.

Hoe lang is het geleden dat je gewoon in een zeteltje bent gaan zitten en niets gedaan hebt of aan niets gedacht hebt?

Zitten zonder je gedachten te organiseren of te overwegen of na te denken over vroeger of morgen. Je mails onbeantwoord laten en je telefoon uitzetten. Zitten en je kostbare tijd verkwisten door niets te doen.

Is jouw leven ook zo ‘druk,druk, druk’?

Hoe lang is het geleden dat je helemaal alleen in de natuur bent gaan wandelen? Zonder vriend, zonder hond? Jij alleen een uur lang wandelen.

Er is maar één leven dat zich uitdrukt in (voor ons) ontelbare vormen.

Elke vorm leeft onder de toelating van alle andere vormen. En niets bestaat uit zichzelf.

Alles leeft in het bewustzijn van elke vorm.

Het creatieve karakter van het geheel schept constant nieuwe combinaties.

Al hetgeen dat is, is het gevolg van de uitdrukkingskracht van het leven.

De oude vorm vernieuwt zichzelf in nieuwe vormen. Het oude verdwijnt en het nieuwe verschijnt. De onmetelijkheid van de vernieuwing toont ons de wil en het karakter van het leven om zich uit te drukken.

De mensheid bevindt zich in een kritieke fase in haar ontwikkeling.

In deze tijden van extreme verwarring is er meer dan ooit nood aan krachtig onderricht. 

Doch, de moderne mens koos het pad van de vrijheid, van de persoonlijke ontwikkeling, van de bescherming van het individu. De mens van vandaag laat zich niet meer leiden door godsdienst of morele waarden. De persoonlijke vrijheid en de vrije meningsuiting staan vooraan op de agenda. Plezier maken is belangrijker dan dieptegang of zingeving. Verwerven en behouden wordt ons van kleins af aan aangeleerd. Argwaan is veiliger dan vertrouwen schenken en in deze negatieve sfeer evolueert de mens vandaag. 

Zonder verstandelijk te begrijpen heb ik van kleins af aan steeds geweten dat ik niet dood zou zijn na mijn dood.

Ik voelde spontaan aan dat er zich een groot misterie schuilhield achter de dood.

Ik zie mezelf nog op mijn knieën zitten bij de kartonnen doos waar een kuikentje onder een warme lamp aan het vechten was om in leven te blijven. Toen het uiteindelijk stopte met ademen en stil werd, zag ik hoe de dood haar uit het lijden verlost had. Haar lijfje voelde leeg aan nu haar ziel weg was.

Het is alsof je alleen loopt op de weg van ellende en pijn.

Zelfs diegene die naar je luisteren kunnen je niet verlossen van je verdriet. Na het gesprek blijf je terug alleen.

Het leven leidt je soms door een duistere periode. Je begrijpt soms niet hoe je in die situatie terechtgekomen bent, maar het is een enge realiteit waaruit je niet kan ontsnappen.

De regel dat alles luistert naar de wet van oorzaak en gevolg klopt in jouw ogen niet. Je vindt geen enkele oorzaak voor je tegenslag en de uitspraak dat je er sterker zal uitkomen, kan je gestolen worden. Hoe je ook denkt, je ontsnapt niet aan dit proces, je moet het ondergaan.

In de oudste hindoegeschriften, maar ook in de woorden van Boeddha en Jezus, wordt er gewaarschuwd dat onwetendheid of gebrek aan kennis en inzicht de wortel is van agressie en geweld in de wereld.

Deze onwetendheid leidt tot vergissingen en tot vele misverstanden, tot scheiding en uiteindelijk tot vijandschap en oorlog.

Wat is kennis?

Ruimte en tijd zijn begrippen die we met onze geest nodig hebben om te kunnen denken.

Wij denken dat we kunnen zijn omdat er een ruimte rond ons is.

Die ruimte hebben we zelf uitgevonden.

Een bedenksel van onze geest die verbonden is aan ons lichaam. Zo benoemen we ook de kosmos ‘ruimte’, alsof wij weten dat er maar één kosmos is.

De zwarte gaten verraden iets anders.

Ruimte kunnen we een beetje vergelijken met stilte. Het voorwerp in de stilte is geluid terwijl een voorwerp in de ruimte een lichaam is. Als je de stilte vult met geluid, dan oordelen we dat de stilte weg is, maar als je je een beetje verplaatst, is de stilte er terug.

Het staat de mens vrij zich op ieder moment te veranderen. Vandaag kan je opstappen op je werk en ander werk zoeken.

Vandaag kan je uit je relatie stappen en beslissen alleen verder te gaan. Vandaag kan je stoppen met roken. Vandaag kan je een afspraak maken met de psycholoog om je te verlossen van die stress of die last.

Zeg nooit ‘ik ben zo’ of ‘ik werd zo opgevoed’ als excuus om niet te veranderen.

In het leven is verandering een constante, zelfs werelddelen scheuren zich af van elkaar.

Af en toe vragen mensen mij waarom ik in mijn teksten Boeddha en Jezus aanhaal. Ze denken dat ik bij een religie hoor zoals het Christendom of dat ik een Boeddhist ben.

Het is een typische menselijke reactie om in vakjes te denken en alles te willen rangschikken in groepen. Dat heb ikzelf ook jaren gedaan.

Groeperen is een middel om te begrijpen.

Als kind luisterde ik graag naar wat Jezus gepredikt had, het was alsof de woorden die hij sprak de echo’s waren van dingen die ik reeds gehoord had of die ik wist.

Op een dag was ik zo verstrooid dat ik op de bommeltrein naar Brussel stapte in plaats van op de sneltrein. Er zat opmerkelijk minder volk op die trein. Daaraan had ik kunnen weten dat ik mis zat toen ik opstapte. Aan elk station stopte de trein en bleef er dan ook nog lange tijd stil staan.

Als je ergens snel moet zijn, is zo’n bommeltrein een grote ergernis. Nu - zoveel jaren later - moet ik nog altijd ergens zijn, maar nu neem ik toch het liefst de bommeltrein. De dag duurt voor diegene die de bommeltrein nemen exact even lang als voor diegene die de sneltrein nemen. 86.400 seconden.