Hamers en spijkers

Hamers staan symbool voor opvoeders, terwijl de spijkers de kinderen voorstellen die door hen gevormd worden.

Het doel van opvoeders is om kinderen voor te bereiden op de wereld waarin ze terechtkomen. Ze moeten opgroeien tot zelfstandige, sterke mensen die later voor zichzelf en hun gezin kunnen zorgen. Kinderen moeten taal leren om te kunnen communiceren, de regels van beleefdheid begrijpen om serieus genomen te worden, en de gebruiken van de samenleving kennen om niet buitengesloten te worden. Vanaf jonge leeftijd hameren opvoeders op de normen en gewoonten van de maatschappij om kinderen daarin te vormen.

Een geest kan door opvoeding gevormd of misvormd worden. Sommige opvoeders slaan zo hard dat de spijkers krom buigen. Deze kinderen dragen de littekens van een harde opvoeding hun hele leven met zich mee.

Opvoeden gebeurt altijd naar de eigen normen van goed en kwaad, of naar de normen van de maatschappij. Sommige mensen nemen de maatschappelijke regels klakkeloos over en voeden hun kinderen op volgens wat als goed of slecht wordt gezien. Anderen leren kinderen zelfstandig nadenken, verschillende perspectieven te overwegen en zo een bredere blik te ontwikkelen op goed en kwaad.

Zelfstandig oordelen over goed en kwaad is moeilijk. Nog moeilijker is het om af te zien van oordelen over goed en kwaad. Daarom volgen de meeste mensen de normen, maar voelen ze zich soms als spijkers vastgeklemd in een harde en liefdeloze maatschappij. Dit veroorzaakt een innerlijk conflict tussen hun diepste liefde en de harde realiteit.

In het Bijbelverhaal van Genesis waarschuwt God Adam en Eva om niet van de boom van de kennis van goed en kwaad te eten, omdat ze dan zouden sterven. De kennis van goed en kwaad is een van de grootste mysteries van het leven. Door deze kennis verkeerd te begrijpen, ontstond dualiteit en werd de mens afgesneden van eenheid. Liefde kreeg plots een tegenpool: niet-liefde, of het kwade. De mens begon te geloven dat hij als individu kon bestaan, los van het geheel. Deze overtuiging werd van generatie op generatie doorgegeven, en dat doen we nog steeds.

De oneindige ruimte van liefde laat dit allemaal toe. Liefde staat elke fout toe en kent geen verplichtingen. Vrije keuze, of vrije wil, is een fundamentele voorwaarde die liefde zichzelf en alles oplegt.

Jezus, die één was met het Al, wenste dat iedereen die eenheid zou ervaren. In eenheid bestaan geen tegenstellingen meer en is er geen keuze meer nodig. Eenheid geniet van de diversiteit binnen zichzelf.

Meditatie, 20 november 2024