Plotse herinnering

Het knarsen van de banden op het grindpad bracht me in één klap terug naar mijn kindertijd.

Het voelde alsof de auto mijn jeugd binnen reed.

Emoties beleef je altijd in het nu, ook al liggen hun wortels in het verleden.

Ik was opnieuw zeven jaar. Ik zat onder de pergola, begroeid met wijnranken, te spelen in de schaduw. Ik rook het hout van de chalet dat ademde in de ochtendzon. Vanuit de keuken kwamen geluiden naar buiten die zich vermengden met het getsjilp van de vogeltjes in de fruitbomen.

Er bestond geen tijd die me op de hielen zat. Geen zorgen over geld of wat dan ook. Mijn zinloze spel, ontsproten aan mijn verbeelding, was mijn enige werkelijkheid.

Mijn dromen leefden in mijn fantasie.

Tijd is een illusie. In mijn geest zit zestig jaar geleden naast me op de bank en kijkt mee naar het landschap.

Wat een geluk dat mijn herinneringen mooi zijn, en dat ik de moeilijke en pijnlijke momenten uit mijn leven in mijn vergeetput heb achtergelaten.

Meditatie 14 september 2025