De oude boom

In de nabijheid van de oude boom voel ik me altijd goed.

Op warme zomerdagen ga ik met mijn rug tegen zijn stam zitten en kijk ik naar de kruin die me schaduw geeft.

De wind ritselt door zijn bladeren. Het is alsof ze dansen en zingen om mijn hart te verblijden.

Na enkele ontmoetingen vertelde de boom mij zijn geheimen, die hij zolang in stilte had bewaard.

Onder zijn kruin hadden vele mensen gerust. Hij had hun gesprekken opgevangen en in zich opgenomen.

Landbouwers hielden er hun middagpauze en spraken over oogst en regen. Geliefden kwamen er hun dromen delen en kerfden hun namen in zijn schors.

Hij ontmoette ook moedelozen, die dachten zijn takken te gebruiken om een einde te maken aan hun pijn. Maar zijn laagste takken hingen te hoog. Ze weenden het bij hem uit.

Hij kon hun geen vreugde geven, maar wel zijn stilte.

De boom zag het landschap veranderen, terwijl de stad steeds dichterbij kwam.

Hij hoorde nieuwe gesprekken, maar miste de warmte en diepte van vroeger. Steeds vaker ging het over hebben in plaats van zijn.

Hij wás.

Hij ís.

Altijd dezelfde boom gebleven.

De boom die luisterde in stilte en trouw de seizoenen volgde.

Een huis voor duizenden vogels.

Een kruin waar ieder die wou even mocht uitrusten.

Mijn leraar. Mijn inspiratiebron.

Zijn standvastigheid en stille deelname aan het leven hebben me met hem verbonden.

Hij is nooit weggegaan, dat kon hij niet.

Hij leefde eenvoudig voort, liet water door zijn stam vloeien en ademde het uit langsheen zijn bladeren.

Hij leerde me dat vreugde niet afhangt van het aantal levensjaren, maar van de verbondenheid met het geheel waartoe we allemaal behoren, ook al duurt ons leven maar één dag.

Zijn indrukwekkende grootsheid in eenvoudige nederigheid heeft me overtuigd.

Meditatie,12 september 2025