De vergeten appel

Als een vergeten appel verschrompeld mijn lichaam zich in de plooien van ouderdom.

De zaden van onsterfelijkheid wachten geduldig op mijn dood om tot leven te komen.

Materie is slechts traag trillende energie die voor onze zintuigen zichtbaar is geworden.

Het is mijn geest die leeft en zich bevrijdt uit de illusie van afzondering.

Eindelijk stroom ik blijmoedig verder als een wildrivier die door de rotsen raast en ben ik opgenomen in de gemeenschap van het leven.

Meditatie 6 september 2025